Klasyczny pomór świń (CSF) jest zaraźliwą chorobą wirusową świń domowych i dzikich. Wywołuje ją wirus z rodzaju Pestivirus z rodziny Flaviviridae.

Wirus z rodzaju Pestivirus jest blisko spokrewniony z wirusami wywołującymi biegunkę wirusową bydła u bydła i chorobę graniczną u owiec. Najczęstszą metodą przenoszenia jest bezpośredni kontakt między świniami zdrowymi a zarażonymi wirusem CSF. Objawy kliniczne są bardzo podobne do afrykańskiego pomoru świń.

Klasyczny pomór świń – rozprzestrzenianie się 

Klasyczny pomór świń przenosi się poprzez bezpośredni kontakt między świniami zdrowymi a zarażonymi wirusem CSF. Wirus jest rozsiewany w ślinie, wydzielinie z nosa, moczu i kale. Kontakt z zanieczyszczonymi pojazdami, kojcami, paszą lub odzieżą może rozprzestrzenić chorobę. Zwierzęta, które są chronicznymi nosicielami choroby (trwale zakażone), mogą nie wykazywać klinicznych objawów choroby, ale mogą wydalać wirusa z kałem. Potomstwo zarażonych macior może zarazić się w macicy i wydalać wirusa na wiele miesięcy.

Wirus CSF może przetrwać w wieprzowinie i przetworzonych produktach wieprzowych miesiącami, gdy mięso jest chłodzone i latami, gdy jest zamrożone. 

Udowodniono, że w niektórych częściach Europy populacja dzików może odgrywać rolę w epidemiologii choroby. Choroba rozprzestrzeniła się poprzez legalny i nielegalny transport zwierząt oraz karmienie świń pomyjami zawierającymi tkanki zakaźne.

Objawy choroby 

Klasyczny pomór świń ma postać ostrą i przewlekłą i może wahać się od ciężkiej, z wysoką śmiertelnością do łagodnej lub nawet niewidocznej.

W ostrej postaci choroby we wszystkich grupach wiekowych występuje gorączka, przytulanie się chorych zwierząt, utrata apetytu, otępienie, osłabienie, zapalenie spojówek, zaparcia, a następnie biegunka i chwiejny chód. Kilka dni po wystąpieniu objawów klinicznych na uszach, brzuchu i wewnętrznej stronie ud może pojawić się fioletowe przebarwienie. Zwierzęta z ostrą chorobą umierają w ciągu 1-2 tygodni. Ciężkie przypadki choroby są bardzo podobne do afrykańskiego pomoru świń.

W przypadku szczepów o niskiej zjadliwości jedynym objawem może być słaba zdolność rozrodu i narodziny prosiąt z wadami neurologicznymi, takimi jak wrodzona drżączka.

Zapobieganie chorobie

Na obszarach, na których klasyczny pomór świń ma charakter endemiczny, szczepienie może zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby. Stosowane szczepionki powinny być produkowane zgodnie z normami OIE dotyczącymi produkcji szczepionek . Gdy choroba zostaje opanowana, szczepienie ustaje, a nadzór jest kontynuowany. Kodeks zdrowia zwierząt lądowych OIE określa wymagania dla kraju lub strefy, które należy uznać za wolne od choroby. 

Na obszarach wolnych od choroby stosowana jest polityka stemplowania polegająca na wczesnym wykrywaniu, kontroli przemieszczania, właściwej utylizacji zwłok oraz czyszczeniu i dezynfekcji. Ta polityka doprowadziła do wyeliminowania CSF z Ameryki Północnej i znacznej części Europy Zachodniej.

W przypadku wybuchu epidemii należy pilnie podjąć wiele działań:  

– Ubój wszystkich świń w dotkniętych gospodarstwach

– Bezpieczna utylizacja tusz, ściółki itp.

– Dokładna dezynfekcja

– Wyznaczenie strefy zakażonej, z kontrolą ruchu świń

– Szczegółowe dochodzenie epidemiologiczne ze śledzeniem możliwych źródeł (w górę) i

– Nadzór strefy zakażonej i otaczającego obszaru

Czytaj też: Ileitis – zapalenie jelita krętego, występujące u świń

3trzy3.pl/fot. pixabay