Wierzba krzewiasta, jest najbardziej rozpowszechnioną wśród roślin energetycznych w Polsce. Początkowo roślina ta była uprawiana w Polsce w celu plecenia.

XXI wiek charakteryzuje się wielkimi odkryciami naukowymi, a postęp technologiczny prowadzi ludzi do coraz bardziej odpowiedniego stylu życia. Jednak wraz z poprawą jakości życia istnieje szereg skutków ubocznych, które często są nie tylko niepokojące dla ludzi, ale także szkodliwe dla otaczającego nas środowiska. Jednym z tych problemów jest alarmujący wzrost zapotrzebowania na energię, ponieważ źródła paliw kopalnych są coraz bardziej wyczerpywane.

Rośliny energetyczne w Polsce

Pojęcie „rośliny energetyczne” lub „uprawy energetyczne” nie jest jednoznaczne, ponieważ we wszystkich roślinach znajduje się węgiel i można je spalić w określonych warunkach. Nazwy te są zatem umowne dla takich roślin, które charakteryzują się szybkim tempem wzrostu oraz łatwo przyswajają składniki pokarmowe z gleby.

Do najpopularniejszych roślin energetycznych w Polsce zalicza się:

• Krzewy, czyli wierzba krzewiasta, ślazowiec pensylwański, różę wielokwiatową, topinambur
• Drzewa, czyli topolę i robinię akacjową
• Trawy energetyczne, czyli trzcinę pospolitą, mozgę trzcinowatą, kupkówkę, pospolitą, stokłosę uniolowatą, czy też trawę z rodziny miskantus
• Rośliny uprawne, czyli rzepak, słonecznik, len, konopie siewne i inne rośliny oleiste, kukurydza zwyczajna, zboża, ziemniaki, burak cukrowy, trzcina cukrowa

Jak podaje portal „technologia.kpodr.pl”, „pozyskiwanie energii z tego typu roślin może odbywać się na wiele sposobów. Jednym z nich jest fermentacja czy tłoczenie, gdzie otrzymywane jest biopaliwo w postaci płynnej. Innym popularnym sposobem jest gazyfikacja, proces ten polega na przemianie paliwa stałego na produkty gazowe. Następnym znaczącym procesem jest piroliza, gdzie również powstaje paliwo gazowe, a dodatkowo węgiel drzewny. W tym przypadku drewno ulega termicznemu procesowi rozkładu przy braku dostępu powietrza.4 Paliwo stałe natomiast uzyskuje się poprzez przetworzenie biomasy na granulat zwany peletem lub minibrykietem, podczas procesu granulacji.5 Kolejnym procesem pozyskiwania energii z biomasy jest spalanie pośrednie, w którym to spaliny nie stykają się z ogrzanym powietrzem. Najczęściej mamy do czynienia z tym właśnie rodzajem wykorzystania biomasy w powszechnie używanych piecach centralnego ogrzewania. Dlatego też pragnę Państwu przybliżyć to zagadnienie bardziej na przykładzie wierzby krzewiastej, która jak wskazują badania jest jedną z najbardziej wydajnych roślin nie tylko pod względem opałowym, ale i uprawy”.

Wierzba krzewiasta nazywana energetyczną

Salix viminalis L., czyli wierzba wiciowa, zwana krzewiastą lub energetyczną, jest najbardziej rozpowszechnioną wśród roślin energetycznych w Polsce. Początkowo roślina ta była uprawiana w Polsce w celu oplatania. Po odkryciu użyteczności energetycznej tego gatunku rozpoczęto prace badawcze nad zwiększeniem jego sprawności cieplnej. Łącząc wierzbę krzewiastą z innymi gatunkami z rodziny wierzbowej uzyskano nowe mieszańce, które charakteryzują się dużym i szybkim wzrostem biomasy oraz odpornością na choroby i zagrażające im owady. Wierzba energetyczna jest rośliną dwupienną, owadopylną, osiągającą 10 m wysokości. Roślina ta posiada ciepło dzięki zdolności do szybkiego wyrastania nowych pędów z pędów rosnących w sąsiedztwie łodygi powyżej podstawy.

Wierzba krzewiasta jest gatunkiem rodzimym, dlatego z biegiem lat, dobrze przystosowała się do polskich warunków wegetacyjnych. Odpowiednia dla jej uprawy jest ilość opadów wynosząca średnio w kraju od 500 do 700 mm. Roślina charakteryzuje się odpornością na nieprzekraczające – 10oC krótkotrwałe przymrozki. Jednakże silne mrozy przy braku okrywy śnieżnej mogą przyczynić się do przemarzania karp lub odrastających pędów. Z uwagi na to w takich rejonach Polski jak pogórze Sudeckie czy w niższych partiach gór zaleca się tylko nasadzanie wiosenne nowo zakładanych plantacji.

Wierzba toleruje odczyn gleby w wartościach od 5,5 do 7,5 pH.8 Poziom wód gruntowych nie powinien przekroczyć od 100 do 300 cm na glebach piaszczystych i od 160 do 190 cm na glebach gliniastych.9 Do uprawy najbardziej odpowiednimi stanowiskami są gleby klasy III a, b, klasy IV a, b oraz klasy V, przy której warunkiem jest zapewnienie nawożenia mineralnego lub organicznego i w razie potrzeby dodatkowego nawadniania.

Wierzba wiciowa nie ustępuje pod względem wartości opałowej nawet najlepszym rodzimym gatunkom drzew, lecz na plantacjach tejże rośliny notuje się o ok. 14 razy większy przyrost biomasy niż lasu rosnącego w naturalnym stanie, co podkreśla jej wyjątkowość.

Czytaj również: Wierzba energetyczna – kolejny ze sposób na tanią i wydajną biomasę?

technologia.kpodr.pl/fot.pixabay