Nowa Zelandia ma zamiar przodować w edukacji kryzysu ekologicznego na świecie. W ramach ochrony planety program przewiduje nauczanie tzw. eco anxiety, czyli lęku ekologicznego. Nastolatkowie będą również mieć wolną rękę w działaniach aktywistycznych.

Kiedyś otwartość ze strony osób działających na rzecz ochrony środowiska (rzecz jasna ochrony środowiska pod przykrywką niszczenia rolno-hodowlanych przedsiębiorstw) nie miała takich rozmiarów jak teraz. Do niedawna w jednej z organizacji prozwierzęcej można było być tylko wolontariuszem, dzisiaj cytuję: „Zostań naszym aktywistą”.

Nowa Zelandia również przeżywa rozkwit w zielonym aktywizmie. Szkoły mają zamiar wprowadzić pogram nauczania, który będzie oparty na pogłębianiu wiedzy o kryzysie ekologicznym, aktywizmie i lęku ekologicznym. Ma on być skierowany do dzieci w wieku od 11 do 15 lat. Rząd nowozelandzki nie nakłada obowiązku uczestnictwa w programie. Jednak można przewidywać, że brak obowiązku uczestnictwa zapewne nie doprowadzi do słabej frekwencji. Planowania własnych działań aktywistycznych, szczególnie z naciskiem na słowo własnych może być dobrą zachętą dla nastolatków.

Dodatkowo nastolatkowie będą mieć pełen dostęp do materiałów o kryzysie klimatycznym. Po to, aby od najmłodszych lat mieli poczucie lęku ekologicznego, który wynika z działalności człowieka. James Shaw minister ds. klimatu (Partia Zielonych) zapewnia, że nastolatkowie sami wołają o nauczanie na ten temat. Co najlepsze, dodaje, że mają poczucie bezsilności z powodu codziennej dawki internetowych informacji o katastrofach klimatycznych.

Czy w swoim programie „obrony klimatu” Nowozelandczycy przewidują hasła typu „Zniszcz mi pusie nie planetę” - tak jak to było podczas niedawnej fali strajków młodzieżowych, która przewinęła się przez nasz kraj. Zapewne niebawem w działaniach nowozelandzkich dzieci będziemy mogli ujrzeć angielską wersję tego hasła.

Emilia Gromczak

fot. za nowtoronto.com/news/global-climate-strike-toronto/