Podagrycznik to gatunek rośliny kwitnącej w miejscach zacienionych. Pochodzi z Europy i Azji, ale został wprowadzony na całym świecie jako roślina ozdobna.

Ta zielna bylina wyrasta z podziemnych kłączy do wysokości 100 cm. Łodygi są wyprostowane, puste w środku i rowkowane. Górne liście są trójdzielne, szerokie i ząbkowane. Kwitnie wiosną i wczesnym latem. Liczne kwiaty zgrupowane są w parasolowatym kwiatostanie. Główny kwiatostan dzieli się na kilka drugorzędnych kwiatostanów, zwanych baldaszkami lub dzwonkami. Każdy baldaszek ma od 15 do 20 promieni (szypułek), z których każdy jest zwieńczony pojedynczym, małym, pięciopłatkowym, białym kwiatem. Odwiedzane są przez wiele gatunków owadów zapylających.

Podagrycznik to inwazyjna roślina

Podagrycznik jest szeroko rozpowszechniony w strefie umiarkowanej zachodniej Azji i całej kontynentalnej Europie. Został wprowadzony też w innych miejscach, w tym do Irlandii, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Australii (w tym Tasmanii), Nowej Zelandii i Japonii. Roślina łatwo rozprzestrzenia się na dużych obszarach ziemi za pomocą podziemnych kłączy. Po zadomowieniu się, rośliny te są bardzo konkurencyjne, również w środowiskach zacienionych, i mogą zmniejszać różnorodność pokrycia terenu, a także uniemożliwiać wprowadzenie sadzonek drzew i krzewów. Szybko rozprzestrzenia się w sprzyjających warunkach wzrostu. Z tego powodu został określony jako gatunek uciążliwy i został oznaczony jako jeden z "najgorszych" chwastów ogrodowych w wieloletnich ogrodach kwiatowych.

Raz zadomowiona podagrycznik jest trudny do zwalczenia. Najmniejszy kawałek kłącza pozostawiony w ziemi szybko utworzy nową, silną roślinę. Jest "agresywnym" najeźdźcą w regionie górnych Wielkich Jezior i północno-wschodniej części Ameryki Północnej, Australii, Tasmanii i Nowej Zelandii. Może stanowić zagrożenie ekologiczne ze względu na swój inwazyjny charakter, z potencjałem do wypierania rodzimych gatunków. Ze względu na potencjalny wpływ na rodzime społeczności i trudności w jego kontroli, został zakazany lub ograniczony w niektórych jurysdykcjach poza jego rodzimym zasięgiem, w tym w Connecticut, Massachusetts, Wisconsin i Vermont w USA.

Podagrycznik był stosowany w lecznictwie

Jego delikatne liście były używane w starożytności i przez całe średniowiecze jako wiosenne warzywo, podobnie jak szpinak. Jest powszechnie używany do zup. Młode liście są preferowane jako ziele doniczkowe. Najlepiej zbierać go od momentu pojawienia się (już w lutym w Wielkiej Brytanii) do momentu tuż przed kwitnieniem (od maja do czerwca). Jeśli podagrycznik zostanie zebrany po tym czasie, nabiera ostrego smaku i ma działanie przeczyszczające. Można jednak powstrzymać kwitnienie poprzez wyrywanie kwiatów, co zapewnia, że roślina pozostaje jadalna, jeśli jest używana oszczędniej jako zioło doniczkowe.

Miał również historię jako zioło lecznicze do leczenia podagry i zapalenia stawów. Po spożyciu, liście mają działanie moczopędne i działają jako łagodny środek uspokajający. Jego wykorzystanie jako zioła leczniczego w dużej mierze spadło w czasach współczesnych. Mówi się, że roślina została wprowadzona do Wielkiej Brytanii przez Rzymian jako roślina spożywcza, a do Europy Północnej jako zioło lecznicze przez mnichów. Nadal można ją znaleźć rosnącą w płatach otaczających wiele klasztornych ruin w Europie, a opisy jej użycia można znaleźć wśród pism klasztornych.

Czytaj też: Najpopularniejsze chwasty. Lista jest spora. Sprawdź!

wikipedia/fot.pixabay