Owca kameruńska, a właściwie Djallonké pochodzi z Zachodniej Afryki. Można ja spotkać głównie w Kamerunie i Wybrzeżu Kości Słoniowej.

Jak przystało na ekstremalne afrykańskie warunki, owce te są mało wymagające, wytrzymałe i płodne. Ponadto nie wymagają strzyżenia, bo są to owce szerstne, bez runa. Warto zaznaczyć też, że owce kameruńskie są bardzo płochliwe.

Charakterystyka owcy kameruńskiej

Tułów owcy tej rasy jest niski z okrągłymi żebrami. Z kolei jej fundament jest suchy oraz drobny. Cechą charakterystyczną tryka (samca) jest bujna grzywa na piersi, szyi i karku oraz szeroko rozstawione kryże (rogi). Z kolei pojawienie się nawet szczątkowych rogów u maciorek (samic) oznacza kategoryczne usunięcie ich z hodowli.

Owca kameruńska ma kilka maści, a są to: brązowa podpalana, która jest jedyną prawidłową z punktu widzenia zbieżności ze wzorcem rasy. Ponadto istnieje maść brązowo-biała, czarna podpalana i całkiem czarna. Wełna owcza nie występuje w żadnym z rodzajów.

Kolejnym aspektem wartym odnotowania jest waga owcy kameruńskiej. Waga tryka waha się pomiędzy 50 a 65 kg, przy wysokości 60-70 cm w kłębie. Odpowiednia waga dla matek  powinna znajdować się w przedziale od 35 do 50 kg przy wzroście wynoszącym od 58 do 65 cm. Warto wspomnieć też o płodności, gdyż ona osiąga nawet 300% normy, a to oznacza, że matki rodzą 2lub 3 jagnięcia w ciągu roku.

Owca kameruńska nie wymaga rygorystycznej hodowli

Tak jak wspomnieliśmy na początku, owce kameruńskie są mało wymagające i łatwe w utrzymaniu. Ale mimo wszystko wymagają ochrony przed deszczem, dobrego siana, stałego dostępu do wody i lizawek. 
 
Owce tej rasy są stworzone pod hodowlę ekstensywną dlatego, że ilość ich mleka i przyrost mięsa jest mniejsza niż u ras w hodowli intensywnej. Potrafią też doskonale odnaleźć się na wypasach na nieużytkach. Ich rarytasami są świerkowe, dębowe oraz wierzbowe gałęzie. Jeśli maciorki nie są eksploatowane w sposób intensywny, to pasza wysokoenergetyczna w diecie nie jest potrzebna.

Warto również wspomnieć o mięsie, które swoim kolorem przypomina dziczyznę. W dodatku jest smaczne i ciemne. W przeciwieństwie do innych rodzajów baranin jest pozbawione typowego przykrego zapachu.

Czytaj też: Dobrostan owiec – jakie warunki zapewnić hodowanym zwierzętom?

źródła:wikipedia.org.pl/fot.wikipedia.org.pl