Decyzja o kierunku działalności rolniczej powinna być podejmowana na podstawie dobrego rozeznania warunków świadczących o możliwościach produkcji i zbytu  produktów oraz na podstawie kalkulacji ekonomicznej. Przy dużej zmienności poszczególnych czynników nie można przyjąć uniwersalnego rozwiązania dla wszystkich producentów, należy tego dokonać indywidualnie.     Jak mają postąpić rolnicy, którzy dotychczas utrzymywali bydło mleczne, ale nie są wstanie sprostać nowym realiom - wymogom rynku? Co mogą zrobić Ci, którzy mają gospodarstwa z dużą ilością trwałych użytków zielonych (TUZ)? Mogą  zainteresować się chowem i hodowlą bydła mięsnego. Wołowina jest towarem, który można sprzedać w całej Europie. Użytkowanie mięsne bydła to nadal inseminacja krów ras mlecznych nasieniem buhajów ras mięsnych. Równocześnie rozwija sie hodowla bydła typowo mięsnego (czysto rasowego i mieszańców). Otrzymane tą drogą  80–100 kg cielęta lub 250–350-kilogramowe bukaty, są sprzedawane do dalszego opasu, eksportowane. W kraju znajdują również coraz częściej nabywców opasy o wysokich masach ciała (400-600kg).     

 

Zasadą mięsnego kierunku użytkowania bydła jest wykorzystanie krów tylko do rozrodu i wychowu cieląt. Mogą być one później przeznaczone do dalszego opasu a jałówki do reprodukcji w różnych typach stad. Warto pamiętać, że bydło mięsne nie stanowi konkurencji dla bydła mlecznego, ale pozwala na pełne wykorzystanie trwałych użytków zielonych,  i zagospodarowanie nieużytków, których mamy bardzo dużo. Na podstawie wieloletniego doświadczenia szacujemy że efektywność produkcji zależy od 3 podstawowych grup czynników: reprodukcji (w 60-65%), technologii chowu ( w 30-35%) i genotypu (w 5-10%).  Od system chowu zależy efektywność produkcji, np. systemy kombinowane - chowu bydła mięsnego z ograniczonym (dawkowanym) dostępem do pastwiska lub bez pastwiska, przy utrzymaniu alkierzowo – okólnikowo - wybiegowym.  Żywienie i pasze, pielęgnacja, utrzymanie zimowe, pomieszczenia, itp. decydują w ponad 30% o wyniku ekonomicznym (opłacalności produkcji). W ostatnich  latach dobrą cenę młodego żywca (ok. 300kg na eksport) miały 3 rasy: limousin, charolaise i simental.  Simentale cenione są przez hodowców, którzy mogą ukierunkować się na produkcję mleka z jednoczesną produkcją żywca lub nawet odwrotnie produkcji żywca (dobrej jakości) bez rezygnacji z produkcji mleka.  Średnia wydajność za laktację kształtuje się na poziomie około 7000 kg, przy nakładach na żywienie mniejszych niż w przypadku krów HF. O simentalach można mówić tylko pozytywnie. Lista zalet jest długa: dwukierunkowość, bardzo dobre wykorzystanie pasz objętościowych, odporność na choroby, łatwość w aklimatyzowaniu się do trudnych warunków środowiskowych, dobrą płodność, długowieczność, skład mleka (sery), predyspozycje do różnych systemów opasania, łagodny temperament. To tylko jedna z propozycji. Nie ma najlepszej rasy mięsnej. Ta jest dobra która spełnia wymogi konkretnego gospodarstwa (każde jest inne) i oczekiwania hodowcy.         

 

System chowu bydła mięsnego zawiera skoordynowany układ elementów: organizacyjnych, technologii utrzymania zwierząt, żywienia i użytkowania. Wybór systemu chowu w dostosowaniu do danego środowiska hodowlanego pozostaje wciąż dość otwarty. Wykorzystanie trwałych użytków zielonych w chowie jest zawsze pochodną obsady i zróżnicowania gatunkowego zwierząt. Te z kolei uzależnione są od niezbędnych nakładów finansowych warunkujących opłacalność produkcji. To idea ograniczonego powrotu do ekstensywnego chowu zwierząt, minimalizującego koszty utrzymania, przygotowanie pastwiska. Cdn.

 

Fot. RM