Aż 40 procent mieszkańców Polski stanowią mieszkańcy obszarów wiejskich. Wśród nich znajdują się zarówno rolnicy jak i pozarolnicza społeczność. Mimo liczby aż 15 milionów osób, która stanowi rzeczone 40 procent, Krajowy Plan Odbudowy przewiduje, że wieś liczyć może na zaledwie 20 procent z kwoty 57 mld EUR przeznaczonych na KPO. Instytutu Gospodarki Rolnej jest zdania, że sprawiedliwą proporcją uwzględniającą rzeczywiste problemy wsi spowodowane negatywnymi skutkami ekonomicznymi pandemii koronawirusa, byłoby przekazanie ośrodkom pozamiejskim minimum 40 procent ustalonej kwoty.

Właściwe rozdysponowanie środków w ramach KPO ma za zadanie wygenerować impuls rozwojowy dla polskiej gospodarki. Rolnictwo, przez załamanie się łańcucha dostaw, utrudnioną dostępność pracowników sezonowych oraz szereg innych problemów, jest branżą silnie dotkniętą skutkami pandemii. Nie bez znaczenia pozostaje tu fakt, że sektor rolny jest kluczowym – z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa – filarem funkcjonowania kraju. Jest to szczególnie ważne w dobie zagrożeń spowodowanych koronawirusem.

Instytut Gospodarki Rolnej jest jednocześnie przeciwnikiem ujmowania w Krajowym Planie Odbudowy przejściowych funduszy pochodzących z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, który faktycznie stanowi zupełnie odrębny mechanizm wsparcia. Włączenie tych środków do programu zaburza faktyczny stan wsparcia jakie otrzymać mieliby polscy rolnicy i inni mieszkańcy wsi.

Zdaniem Instytutu Gospodarki Rolnej rozdysponowanie środków powinno zostać przekazane – tak szeroko jak to tylko możliwe – samorządom. Decentralizacja realizacji programu pozwoliłaby odciążyć najwyższy aparat władzy. To także samorządy właśnie dysponują najpełniejszą wiedzą na temat realnych problemów, z którymi dziś zmagać się muszą gospodarstwa rolne oraz ośrodki wiejskie.
Rząd powinien rozważyć także – wychodząc już poza ramy Krajowego Planu Odbudowy – odejście od realizacji Europejskiego Zielonego Ładu. Nie bez znaczenia pozostaje także kwestia konieczności jednoznacznego odcięcia się od planów wprowadzenia nowelizacji ustawy o ochronie zwierząt. Te dwa czynniki mogą w kolejnych latach znacznie zniwelować potencjał rodzimego sektora rolnego. Brak jednoznacznej rezygnacji z tych programów obróci w niwecz nawet najszczersze intencje przyświecające założeniom KPO.