Właściwie większość drzew o cienkiej korze – np. topole, graby, osiki i brzozy – tworzy brewki. Jednak to buk jest najbardziej z nich znany.

Właściwie większość drzew o cienkiej korze – np. topole, graby, osiki i brzozy – tworzy brewki. Jednak to buk jest najbardziej z nich znany.

 

Skąd się biorą brewki? To wada drewna z grupy sęków zarośniętych. Są to dwuramienne zmarszczenia kory o symetrycznych pasmach skierowanych ukośnie w dół, biegnących stycznie do okrągłej, owalnej lub trójkątnej blizny, zakrywającej zrośnięty sęk. Od kory pnia różnią się (najczęściej) ciemniejszym zabarwieniem.

 

Zależnie od wielkości kąta rozwarcia brewki i wypukłości blizny określa się głębokość zalegania sęka w drewnie. Im brewki są dłuższe, tym dłuższy sęk i jego średnica. Na podstawie kąta rozwarcia brewek można wnioskować o średnicy, długości i głębokości zalegania sęka: im kąt jest większy, tym głębokość zalegania jest większa. Cechy te stanowią m.in. o wycenie drewna okrągłego. W pielęgnacji drzew brewki wykorzystuje się przy ustalaniu kierunku prowadzenia cięć gałęzi.

 

W dużym uproszczeniu to zmarszczenia kory w miejscach, gdzie kiedyś rosła gałąź. Drzewo rosło. Gałęzie w niższych partiach pnia obumierały i odpadały.

 

Brewki wytwarzają głównie gatunki liściaste o cienkiej i gładkiej korze. Jest jednak jeden wyjątek. Drzewo, które w drewnie ma brewki, ale z wyglądu przypomina drzewo liściaste, czyli miłorząb japoński (Ginkgo biloba).

 

Anna Kołcon

Fot. FB Lasy Państwowe