Uroczystość Wszystkich Świętych, a  w języku łacińskim – Sollemnitas Omnium Sanctorum, obchodzona jest ku czci tych wszystkich, którzy zostali zbawieni. 1 listopada wspominamy także tych, którzy są już w niebie, choć my nie znamy ich imienia. Być może jest to więc święto kogoś, kogo znaliśmy?

Uroczystość Wszystkich Świętych, a  w języku łacińskim – Sollemnitas Omnium Sanctorum, obchodzona jest ku czci tych wszystkich, którzy zostali zbawieni. 1 listopada wspominamy także tych, którzy są już w niebie, choć my nie znamy ich imienia. Być może jest to więc święto kogoś, kogo znaliśmy?

„Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: «Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka»” – czytamy w Apokalipsie św. Jana.

Kościół 1 listopada wspomina świętych wyniesionych na ołtarze, ale nie tylko tych oficjalnie uznanych świętych, czyli beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także wszystkich wiernych zmarłych, którzy już osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie. Święci wskazują nam drogę, która doprowadziła ich do spotkania z Chrystusem, a także otaczają nas opieką.

Nawet w czasach PRL-u Uroczystość Wszystkich Świętych była dniem wolnym, natomiast starano się wtedy nadać jej świecki charakter i w tym celu święto nazywano Dniem Wszystkich Zmarłych bądź Świętem Zmarłych.

Uroczystość Wszystkich Świętych – jak każda uroczystość w Kościele – ma charakter bardzo radosny.

Natomiast 2 listopada Dzień Zaduszny, zwany też Zaduszkami to dzień modlitw za wszystkich wiernych zmarłych. Dzień Zaduszny wywodzi się z praktyk pobożnościowych wczesnośredniowiecznych mnichów – nabożeństw odprawianych corocznie w różnych klasztorach za zmarłych współbraci. Od IX wieku, podczas specjalnych nabożeństw w niektórych opactwach, zaczęto obejmowano intencjami modlitewnymi wszystkich zmarłych chrześcijan, nie tylko zakonników. Przez cały listopad w parafiach katolickich odprawiane są tzw. „wypominki”. To szczególna pamięć o zmarłych. Polegają na  wyczytywaniu imion i nazwisk osób nieżyjących. Zanoszone są za nich też modlitwy i śpiew. Tradycja sięga X wieku.

Niekiedy popularnie używa się pojęcia „zaduszki” dla świąt, uroczystości, obrzędów, ofiar czy modłów poświęconych zmarłym, obchodzonych na całym świecie i we wszystkich epokach. Jeszcze w XIX wieku na wschodzie Polski odprawiano uroczystości ofiarne z przywoływaniem zmarłych.

W Polsce zarówno w Uroczystość Wszystkich Świętych, jak i w Dzień Zaduszny i jeszcze wiele dni przed i po nich, nawiedza się cmentarze, sprząta i przyozdabia groby oraz zapala na nich znicze oraz odmawia modlitwę za dusze zmarłych.

Od południa dnia Wszystkich Świętych i przez cały Dzień Zaduszny w kościołach i kaplicach publicznych można uzyskać odpust zupełny, ale tylko jeden raz. Warunki zyskania odpustu są następujące:
1) pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy,
2) odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę w Boga",
3) dowolna modlitwa w intencjach Ojca św.,
4) Spowiedź i Komunia św.
W dniach 1-8 listopada można także pozyskać odpust zupełny za nawiedzenie cmentarza pod wyżej wymienionymi warunkami. W pozostałe dni roku za nawiedzenie cmentarza pozyskuje się odpust cząstkowy.

brewiarz.pl/MD/fot. pixabay.com