18 kwietnia 1937 roku udało się do Racławic kilka tysięcy chłopów, którzy mimo przeszkód stawianych przez policję przybyli na zapowiedziana uroczystość, nie wiedząc o wydanym rozporządzeniu. Zostali tutaj zaatakowani przez oddziały policji, a w toku starć śmierć poniosło dwóch demonstrantów. Po wydarzeniach w Racławicach policja aresztowała 200 ludowców, przeważnie z powiatu miechowskiego. Wśród nich znalazł się również jeden z najaktywniejszych działaczy ludowych Kielecczyzny Czesław Poniecki.

Wypadki te stały się przyczyną dalszego wzrostu napięć na wsi. W tej sytuacji Naczelny Komitet podjął decyzję o rozpoczęciu strajku. Przeciwnicy tego rozwiązania z Maciejem Ratajem, dostrzegali ryzyko przeprowadzenia strajku wyłącznie siłami ludowców, co doprowadziło do rozpoczęcia dialogu z PPS. Rozmowy przeprowadzono w marcu 1937 r., nie doszło jednak do porozumienia i poparcie strajku przez robotników spaliło na panewce. 11 kwietnia 1937 r. w czeskiej miejscowości Mistek odbyła się wspólna narada krajowego kierownictwa ruchu z przywódcami przebywającymi na emigracji. Wzięli w niej udział: Wincenty Witos, Kazimierz Bagiński, Władysław Kiernik, Maciej Rataj, Zygmunt Graliński, Stanisław Mikołajczyk i Brunon Gruszka. W wyniku ożywionej dyskusji działacze ci zaakceptowali uchwały styczniowego kongresu dotyczącego wystąpień chłopskich. Ostateczna decyzja zapadła na posiedzeniu NKW 17 czerwca 1937 r.