W związku z nieugiętą postawą Ministerstwa Środowiska dot. wpisania norki amerykańskiej i jenota na „listę roślin i zwierząt gatunków obcych, które w wypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić...

W związku z nieugiętą postawą Ministerstwa Środowiska dot. wpisania norki amerykańskiej i jenota na „listę roślin i zwierząt gatunków obcych, które w wypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym” nasuwa się pytanie, czy świadomość i wiedza na temat pochodzenia i życia tych zwierząt jest znana tym, którzy zamierzają zniszczyć tak ważną dla gospodarki kraju branżę hodowlaną?

Według polskiego prawa norkę fermową uznano za zwierzę gospodarskie w ustawie o organizacji, hodowli i rozrodzie zwierząt z 1997 roku. Aktualnie obowiązuje ustawa z dnia 29 czerwca 2007 roku (Dz.U.nr 133 poz. 921), w której w rozdziale 1 Art. 2. 1, pkt i, norka zaliczona została do zwierząt gospodarskich.

Norka europejska a norka amerykańska
Norka europejska została wytępiona w większej części Europy jeszcze przed sprowadzeniem jej amerykańskiej, większej oraz sprawniejszej krewniaczki. W Polsce gatunek ten wyginął na początku XX wieku (ostatnio widziano norkę europejską w Warmii w 1926 r.).Według Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt (z 2001 r.) gatunek ma status zanikłego na terenie kraju. W Polsce jest chroniona prawnie. Nieliczne osobniki żyją w pewnych regionach Hiszpanii, Francji, Rumunii, Szwecji. W Rosji norki europejskie nie przekraczają na wschód granicy Uralu.

W ten sposób wprowadzona kilkadziesiąt lat później do hodowli norka amerykańska w żaden sposób nie mogła zagrozić norce europejskiej. Należy zaznaczyć, że oba te gatunki nie mogą się krzyżować( ze względu na późniejszy o 1 miesiąc u norki europejskiej okres rozrodczy).

Norka amerykańska jest powszechnie spotykana w Ameryce Północnej. Występuje w niemal całej Kanadzie i 48 z 50 stanów USA.

Dzikie populacje tego gatunku, zostały zapoczątkowane poprzez wypuszczenia w latach 50. XX wieku na terenach ówczesnego Związku Radzieckiego i obecnie występują na Islandii, w krajach skandynawskich, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Polsce i części Rosji.

Pochodzące z wypuszczeń radzieckich z lat 50. XX w. norki amerykańskie stanowią odrębną od hodowlanej populację (różnią się wielkością i umaszczeniem). Pochodzące z terenów byłego ZSRR norki przywędrowały do Polski zajmując pustą niszę ekologiczną po norce europejskiej.

Norka amerykańska w hodowli
W Polsce pierwsza hodowla norek fermowych powstała w 1928 roku. Pierwszy import norek miał miejsce w 1952 roku. Do tego czasu nie było możliwości jakiegokolwiek oddziaływania norki fermowej hodowanej w Polsce na populację norek dzikich w środowisku naturalnym.

Norka fermowa a norka amerykańska dziko żyjąca
Norki hodowane na fermach fenotypowo całkowicie zmieniły swój wygląd i behawioryzm– stały się łagodne. Ze względu na cenne i piękne futro, dzięki pracom hodowlanym stworzono ponad 200 barwnych odmian norki fermowej, całkowicie różnej od norki amerykańskiej dziko żyjącej. Norki fermowe są znacznie większe. Osobniki dzikie i udomowione przejawiają także inne różnice w cechach takich jak: długość i barwa okrywy włosowej, wielkość organów wewnętrznych, behawioryzm), budowa czaszki . Ponadto norki fermowe utraciły zdolność radzenia sobie w warunkach naturalnych, rzadko przeżywają poza fermą 2 miesiące. Nieliczne badania naukowe (analiza SNP) wskazują wyraźnie na odrębność gatunkową norki fermowej.

W świetle rosnącej wiedzy należy uznać, że za powstanie dzikiej populacji norek amerykańskich odpowiadają nie hodowcy, ale rząd byłego ZSRR, na terenie którego prowadzono na szeroką skalę jej aklimatyzację. Szacuje się że wypuszczono wtedy celowo ponad 20 tysięcy tych zwierząt. Dopiero w połowie lat 70-tych ubiegłego wieku dotarły one na teren Polski. Znacznie później „brygady obrońców zwierząt (agroterroryści)”, masowo wypuszczały(wypuszczali) norki z ferm i nieschwytane pojedyncze osobniki, które może przeżyły i mogły teoretycznie zasiedlić środowisko naturalne. Nie ma na to naukowych dowodów. Historia hodowli norek ma już 139 lat, przy czym prace nad przystosowaniem tych zwierząt do warunków fermowych prowadzone są intensywnie od 90 lat( tyle samo pokoleń). Oceniając fenotyp zwierząt fermowych i ich zachowanie oraz relacje z człowiekiem można stwierdzić że uległy i wciąż ulegają procesom udomowienia

Należy także przypomnieć, że to nie hodowcy, lecz „ekolodzy” są często odpowiedzialni za pojawianie się norek hodowlanych w masowych ilościach w przyrodzie.

Od wielu lat istnieje spór pomiędzy przyrodnikami a hodowcami fermowej norki amerykańskiej. Przyrodnicy uważają, że poprzez ucieczki norek z ferm, hodowcy zwierząt futerkowych przyczyniają się do zasiedlania przez norkę fermową naturalnego środowiska przyrodniczego. A przecież hodowcom nie zależy na utracie cennych zwierząt, ponadto obecne przepisy zabezpieczają fermy przed ucieczkami zwierząt

Ciągłe posądzanie fermowej norki amerykańskiej o negatywny wpływ na faunę w środowisku naturalnym, i o to że jest gatunkiem inwazyjnym jest, niestety stale powielanym mitem, który poprzez fałszowanie prawdy wprowadza społeczeństwo i decydentów w błąd i prowadzi do szkodnictwa gospodarczego.

źródło: SR, fot.: Wikipedia