Powołanie Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Europejskiej to niewątpliwie ogromny sukces polskiej dyplomacji. Pomimo hurraoptymistycznych głosów ze strony polityków, nie należy jednak spodziewać się szczególnych korzyści dla Warszawy w wymiarze gospodarczym.

Fot. Saxo Bank

Urząd „Prezydenta Unii Europejskiej” swój obecny kształt zyskał w 2009 r., wraz z przyjęciem Traktatu Lizbońskiego. Wówczas, przewodniczącemu Rady Europejskiej nadano cały szereg nowych kompetencji, które miały zapewnić mu większy zakres władzy, a tym samym możliwość realnego wpływania na poszczególne kraje członkowskie.

Z drugiej zaś strony, powszechną praktyką w UE - co przyznają sami eurobiurokraci – jest promowanie ludzi „kompromisu”, nieprzywiązanych do własnych poglądów, a przede wszystkim podatnych na perswazję rozmaitych grup nacisku kształtujących de facto politykę Wspólnoty. Materializacją tej reguły był wybór Hermana Van Rompuy’a, który zgodnie z oczekiwaniami okazał się przywódcą bez charyzmy i jasnej wizji reform polityczno – gospodarczych. Jego 2.5 letnia kadencja była zatem czasem stagnacji, której towarzyszył upadek ekonomiczny oraz pogłębiający się kryzys tożsamości Starego Kontynentu.

Zupełnie nową jakość ma w założeniu zapewnić powołanie Donalda Tuska na stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej. Polski Premier postrzegany jest w Brukseli głównie przez pryzmat znajomości tematyki wschodniej oraz gospodarczego „Cudu na Wisłą”, co w rozumieniu europejskiej administracji daje gwarancję choćby wizerunkowego awansu Unii na arenie międzynarodowej. O ile z tym pierwszym można zgodzić się w pewnym stopniu, o tyle sukcesy Rządu na gruncie ekonomicznym są raczej wątpliwie – ukryty dług publiczny systematycznie rośnie, a obciążenia fiskalne nadal krępują przedsiębiorczość sektora MŚP.

Wszyscy, którzy spodziewają się przełomu w polskiej gospodarce wraz z objęciem przez Donalda Tuska schedy po Rompuy’u, niestety i tym razem obejdą się smakiem – Przewodniczący RE to stanowisko czysto polityczne, mające charakter koordynacyjny. Jednocześnie należy pamiętać, że „Prezydent – elekt” będzie reprezentował wszystkie kraje członkowskie, co wyklucza w większości przypadków realizację partykularnych interesów Warszawy.

W zasadzie, bezpośrednia okazja inwestycyjna wynikająca z nobilitacji Polski w unijnych strukturach, już się nie powtórzy. Zarobili ci, którzy w przeddzień wyboru Tuska zapomnieli sprzedać polskiego złotego.

dr. Maciej Jędrzejak, dyrektor zarządzający Saxo Bank Polska. Ukończył Wydział Finansów i Bankowości, a następnie uzyskał tytuł Doktora Nauk Ekonomicznych w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Jest specjalistą w dziedzinie analizy technicznej na rynkach walutowych. Karierę zawodową rozpoczynał w warszawskim oddziale banku ING Barings jako Corporate Dealer. Następnie przez 5 lat związany był z bankiem BZ WBK S.A, gdzie zajmował stanowisko Chief Dealer w Zespole Sprzedaży Produktów Skarbowych. W 2006 roku objął funkcję Head of Treasury Sales w nowopowstającym w Polsce Polbanku EFG. Od grudnia 2011 roku związany z globalnym bankiem inwestycyjnym Saxo Bank A/S.

Źródło: Saxo Bank