Odławianie agrofagów polega na łapaniu lub wabieniu w celu ich zgromadzenia w jednym miejscu. Istnieje kilka metod, które rolnik może zastosować w uprawach.

Odławianie stosowane jest w celach diagnostycznych, dla ustalenia, jakie gatunki agrofagów i w jakiej liczebności występują na danym obszarze oraz stwierdzenia, w jakim okresie gradacji znajduje się określony gatunek. Najprostszym i niezastąpionym sprzętem sygnalizatora ochrony roślin jest lupa, która pomaga przy identyfikacji szkodliwych organizmów.

Odławianie agrofagów za pomocą czerpaków

Odławianie agrofagów owadzich w celach diagnostycznych i kontroli liczebności populacji prowadzi się za pomocą różnych metod, używając rozmaitego sprzętu entomologicznego i specjalnych urządzeń.

Najprostszym i niezastąpionym sprzętem sygnalizatora ochrony roślin jest lupa, która pomaga przy identyfikacji szkodliwych organizmów. Przydatnym urządzeniem do bardziej precyzyjnego oznaczenia, głównie objawów powodowanych przez patogeny chorobotwórcze są małe przenośne mikroskopy. Owady wabione są do różnego rodzaju pułapek.

Czerpak entomologiczny jest najprostszą pułapką. Odławianie agrofagów przy jego pomocy służy wyłapaniu drobnej entomofauny na różnych uprawach rolnych. Składa się on z metalowej obręczy składanej lub jednolitej, worka płóciennego i rękojeści. Worek zwęża się ku dołowi. Dno worka powinno być zaokrąglone.

Czerpakowanie polega na wielokrotnym energicznym pociąganiu po roślinach uprawnych raz w lewo raz w prawo. Otwór czerpaka powinien zawsze być zwrócony w kierunku ruchu. Najmniejsza liczba pociągnięć na jedną próbę wynosi 25 razy. Można też strząsać wszystkie fitofagi ręką do czerpaka z określonej liczby roślin (np. z 10 roślin rzepaku).

Stosowanie do odłowu naczyń żółtych

Inną metodą na odławianie agrofagów jest stosowanie naczyń żółtych. Są to naczynia barwy żółtej z małymi otworkami w pobliżu krawędzi. Żółte naczynia wypełnia się wodą, z dodatkiem kilku kropli płynu zmniejszającego napięcie powierzchniowe i ustawia około 20 m w głąb plantacji, licząc od brzegu pola.

Na dużej powierzchni pola, naczynia należy ustawić na każdym brzegu pola, zawsze na wysokości wierzchołków roślin, a w miarę wzrostu należy regulować wysokość ich umiejscowienia

Kontrola naczyń powinna się odbywać regularnie (minimum dwa razy w tygodniu,
najlepiej codziennie) o tej samej porze dnia np. w południe. Podczas kontroli należy policzyć i odnotować złowione gatunki owadów, i usunąć je z pojemnika. Małe otwory
w pobliżu krawędzi pojemników zapobiegają przelewaniu się wody wraz z odłowionymi owadami, a dodanie kropli płynu zmniejszającego napięcie powierzchniowe, zmniejsza możliwość ucieczki odławianych fitofagów.

Odławianie agrofagów za pomocą samołówki świetlnej

Rolę wabiącą samołówki spełnia lampa jarzeniowa, zasilana ze źródła prądu zmiennego. Z góry lampa samołówki przysłonięta jest daszkiem, który chroni instalację elektryczną przed zamoknięciem. Po bokach znajdują się 3 aluminiowe płytki, które w dolnej części obejmuje lejek. Na dolnym brzegu lejka umocowany jest pojemnik z zamknięciem (z wyciętym otworem odpowiadającym średnicy dolnego otworu lejka) do przetrzymywania odławianych motyli. Długość odłowów reguluje zegar czasowy. Samołówki zawiesza się na wysokości 1,4 metra

Odłowy motyli prowadzi się od wiosny do jesieni. Motyle odławia się w nocy od zmierzchu do wczesnego rana. Kontrolę odłowionych owadów przeprowadza się minimum dwa razy w tygodniu, najlepiej codziennie. Odłowione osobniki analizuje się pod względem gatunków i ich liczebności.

Odławianie agrofagów na światło jest metodą selektywną, gdyż nie wszystkie gatunki reagują jednakowo na emitowane światło, ponieważ motyle w pogodne noce reagują na światło z odległości około 400-500 m. Samołówki świetlne stosowane są do kontroli lotu i liczebności np. rolnic.

Czytaj też: Agrofagi – Pomoc finansowa i dotacje z budżetu państwa

cdr.gov.pl/fot.Wikimedia/Facebook