O tym co ważne dla polskiej wsi.

Czyste powietrze czysty zysk Czyste powietrze czysty zysk
Talk icon

Informacje

21-02-2020

Autor: Świat Rolnika

Metody żywienia młodego bydła opasowego

bydło opasowe

Zainteresowanie hodowlą bydła mięsnego wciąż rośnie. Przyczyniły się do tego m.in. kryzys na rynku mleka, mniejsza pracochłonność, niższe wymagania pokarmowe czy większa odporność bydła opasowego w stosunku do bydła mlecznego na warunki zootechniczne i żywieniowe.

Największa przydatność opasowa

Uwzględniając efektywność opasu i jakość mięsa największą przydatność opasową wykazują rasy mięsne, ich mieszańce, krzyżówki ras mlecznych z buhajami mięsnymi, a na końcu rasy mleczne. Przyjmuje się, że najlepsze mięso wołowe pozyskuje się ze zwierząt młodych do drugiego roku życia. Wraz z wiekiem zwierzęcia następuje między innymi wzrost zawartości w mięsie śródmięśniowej tkanki łącznej, której głównym składnikiem jest kolagen ,oraz zwiększa się w kolagenie udział frakcji nierozpuszczalnej. Wpływa to na pogorszenie kruchości mięsa, która jest ważną cechą wpływająca na właściwości kulinarne wołowiny.

Czytaj także: Automatyzacja żywienia. Jak wpływa na produkcję żywca wołowego?

Jakość wołowiny

Na końcową jakość wołowiny, którą otrzyma konsument, wpływa szereg czynników: system chowu i utrzymania zwierząt, intensywność żywienia, ale również czynniki krytyczne występujące poza fermą - m.in transport, organizacja uboju, łańcuch przetwórczo-dystrybucyjny i handlowy. Największy jednak wpływ na tempo wzrostu zwierząt i jakość tuszy mają: system opasania i poziom żywienia. Powinny one zapewnić jak najlepsze wykorzystanie potencjału wzrostowego zwierząt, co wpływa na odpowiednie przyrosty tkanki mięsnej. Nie jest wskazane żywienie ponad ani poniżej optimum genetycznie uwarunkowanego potencjału wzrostowego. Nie przestrzeganie tego warunku może wpłynąć na nadmierne odkładanie tłuszczu lub obniżenie dziennych przyrostów i pogorszenie wybojowości zwierząt.

Podstawowy model opasu bydłakrowa2204

W najprostszym modelu opasu powinniśmy zatem bazować na młodych zwierzętach, których żywienie opierać się będzie na paszach wysokoenergetycznych (np. kiszonce z kukurydzy, kiszonce z wytłoków buraczanych, śrutach zbożowych) uzupełnianych o komponenty białkowe (śruty ze strączkowych, śruty poekstrakcyjne). Pozwala to uzyskać szybki przyrost tkanki mięśniowej (szybsze tempo syntezy białka) i poprawia kruchość mięsa.

Skarmianie dawek pokarmowych z udziałem paszy treściwej nawet powyżej 85% s.m. dawki daje możliwość uzyskania przyrostów dziennych na poziomie 1600-1800 g.  Przy planowaniu wyprodukowania „chudego” mięsa w chowie mniej intensywnym, dawka paszy treściwej  jest mniejsza  - około 40-60% s.m. dawki. Obecnie można przyjąć dla naszego kraju optymalne dzienne przyrosty na poziomie 1000-1300 g. Niższe przyrosty zwłaszcza pod koniec opasu, nie gwarantują odpowiedniej wartości i jakości rzeźnej.

Ustalanie zapotrzebowania na składniki pokarmowe

Bilansując dawki i ustalając zapotrzebowanie na składniki pokarmowe opasanych zwierząt należy brać pod uwagę ich płeć, rasę, masę ciała i zakładane dzienne przyrosty. Wraz z wiekiem zwierzęcia odkłada się coraz więcej tłuszczu w przyroście dziennym i zwiększa się tym samym wartość energetyczna przyrostów masy ciała. Oznacza to w praktyce, że na uzyskanie 1 kg przyrostu należy wprowadzać dawkę o większej wartości energetycznej. Szybkość zmian w proporcjach odkładanego tłuszczu i białka w trakcie opasu, zależy od rasy zwierząt. Rasy średnio lub późno dojrzewające (limousine, charolaise, simental) mają zdolność do większego odkładania białka niż tłuszczu przez dłuższy okres opasania. Zaleca się zatem ich opasanie do wyższej masy ciała (600-700kg), bez niebezpieczeństwa nadmiernego otłuszczenia tuszy i przy dobrej efektywności wykorzystania składników pokarmowych dawki. Inaczej jest u ras małych, wcześniej dojrzewających, takich jak angus czy hereford. U ras tych przewaga odkładanego tłuszczu nad białkiem w przyroście dobowym zaczyna się wcześnie – już przy masie ciała około 400 kg. Nie powinny być one zatem opasane do wysokiej masy ciała, ze względu na nadmierne otłuszczenie tuszy i gorszą efektywność wykorzystania składników pokarmowych dawki. Wraz ze zmianami w proporcjach odkładanego tłuszczu i białka w przyroście dobowym powinny następować również zmiany w wartości pokarmowej dawek. W miarę upływu opasu w kg s.m. dawki należy zmniejszać zawartość białka, a zwiększać ich wartość energetyczną. Zatem trzeba pamiętać, że w miarę upływu opasu nie tylko należy zwiększać udział paszy treściwej w suchej masie dawki, ale również zmieniać wartość paszy treściwej, zmniejszając w niej zawartość białka.

Warunki w gospodarstwie

Na wyniki produkcyjne i jakość mięsa wołowego wpływają również warunki na fermie. Bez względu na model opasania dla każdego hodowcy ważna jest minimalizacja kosztów, a uzyskujemy ją przez maksymalizację spożycia pasz objętościowych - różną w każdym modelu żywienia. W żywieniu opasów można wykorzystać większe ilości pasz o umiarkowanej zawartości włókna i większej ilości pasz skrobiowych. Ilość energii i białka w dawce jest skorelowana z planowymi przyrostami dziennymi. Dobór pasz treściwych powinien odbywać się po uwzględnieniu jakości, parametrów i ilości pasz objętościowych. Wskazane jest sprawdzenie parametrów kiszonek w laboratorium. Dawkę opartą o pasze objętościowe o wysokiej koncentracji energii i dużej ilości skrobi należy uzupełnić koncentratem wysokobiałkowym lub paszami o wysokiej zawartości białka. W przypadku sianokiszonek i zielonki konieczne jest wprowadzenie do dawki mieszanki treściwej o umiarkowanej lub dużej koncentracji energii.

swiatrolnika.info/Fot. Pixabay

swiatrolnika.info 2023