DRUKUJMiękusz szafranowy – znaleziono kolejne stanowisko rzadkiego grzyba
Stanowisko rzadkiego grzyba znaleźli leśnicy z Nadleśnictwa Szubin (RDLP w Toruniu). To miękusz szafranowy, żywiący się martwym drewnem. Rośnie na żywych lub martwych pniach drzew liściastych, głównie dębach, w naturalnych kompleksach leśnych. Do rozwoju preferuje środowiska naturalne, pierwotne, niezaburzone antropogeniczną działalnością. Dlatego też jest taki rzadki. Jako grzyb saprotroficzny przywraca do obiegu materii związki zmagazynowane przez lata w tkankach drzew.
Miękusz szafranowy – biały kruk wśród grzybów
Miękusz szafranowy (Hapalopilus croceus) jest grzybem z rzędu żagwiowców, który odżywia się martwym drewnem, czyli jest saprofitem. Niedawno znalezione stanowisko znajduje się na wywrocie olchy, chociaż najczęściej występuje na dębach, który otaczają liczne leszczyny, bzy czarne i śliwy tarniny.
Miękusz szafranowy jest hubą o kopytowatym kształcie i pomarańczowej barwie, która z czasem będzie coraz ciemniejsza. Pierwszy raz ten grzyb został oznaczony i opisany w 1796 r. przez pioniera taksonomii grzybów Christiana Henrika Persoona. Jego polską nazwę podał w 1967 r. prof. Stanisław Domański.
Miękusz szafranowy jest grzybem niejadalnym, zatem nie ma co się rozpisywać na temat jego zastosowania. Miękusze Hapalopilus zawierają toksyczne kwasy polyporowe, powodujące u ludzi uszkodzenia nerek i wątroby, a które pod wpływem zasad przebarwiają się na fioletowo. Tak właściwość sprawia, że grzyby te są wykorzystywane do farbowania wełny. W przypadku miękusza szafranowego, pod wpływem zasady zmienia on swoją barwę na kolor karminowoczerwony.
Jeże mają teraz domki. Zbudowali je studenci z AGH w Krakowie
Miękusz szafranowy – wygląd i występowanie
W Polsce miękusz szafranowy jest rzadki i 
podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Czechach, Niemczech, Danii, Estonii, Anglii, Słowacji, Szwajcarii, Litwie, Holandii, Szwecji, Finlandii.
Rośnie na żywych lub martwych pniach drzew liściastych, głównie dębach, w naturalnych kompleksach leśnych. Do rozwoju preferuje środowiska naturalne, pierwotne, niezaburzone antropogeniczną działalnością. Dlatego też jest taki rzadki. Jako grzyb saprotroficzny przywraca do obiegu materii związki zmagazynowane przez lata w tkankach drzew.
Jego owocnik jest półkolisty, bokiem przyrośnięty do podłoża, rozpostarto odgięty lub poduszkowaty. Na powierzchni delikatnie aksamitny, później nagi i pomarszczony. Czerwonopomarańczowy z brązowawym odcieniem u nasady. Szeroki na 5-10 cm, gruby na 1-4 cm. Miękusz szafranowy posiada włóknisty, elastyczny, gąbczasty i przesycony wodą miąższ. Jego barwa jest kremowopomarańczowa do karminowej. Po wyschnięciu twardy, kremowobrązowy.
lasy.gov.pl/wikipedia.org/ekologia.pl/fot.Michał Kowalski
