Podczas gdy sposoby zapobiegania rozprzestrzenianiu się epidemii wśród zwierząt nie zmieniły się od wieków (izolacja obszarów dotkniętych chorobą, ubój zwierząt chorych lub z podejrzeniem choroby), bardzo usprawniliśmy profilaktykę chorób poprzez stosowanie środków bioasekuracji, szczepienia i szybsze wykrywanie chorób. Dzięki temu spadła ilość epidemii u zwierząt oraz ich zasięg geograficzny. Tak naprawdę w gospodarstwach intensywnych na dużą skalę, gdzie zwierzęta są trzymane w zamknięciu, środki bioasekuracji trzeba stosować skuteczniej, jednak wychodzi to również lepiej niż w gospodarstwach drobnych czy ekstensywnych.

– przekonuje ekspert. 

Jeśli nie produkcja żywności, to co jest największym zagrożeniem?

Johannes Charlier nie kwestionuje zagrożenia i skutków, jakie COVID-19 poczyniło na świecie. Studzi jednak przesadną panikę i przywołuje informacje o tym, że większość chorób które zagrażają i zwierzętom, i ludziom nie ma podłoża wirusowego, a bakteryjne i pasożytnicze. Dodatkowo zwykle pochodzą one od zwierząt dzikich, a marginalnym odsetkiem są te pochodzące od zwierząt gospodarskich. Nie neguje, że największe zagrożenie epidemią ze strony hodowli występuje na przykład w rejonach subtropikalnych, gdzie następuje ekspansja człowieka na tereny dzikie i rozwój tamtejszego rolnictwa, aby produkcja żywności została utrzymana na odpowiednim poziomie:

Takich praktyk jednak nie zatrzyma się poprzez robienie z rolnictwa kozła ofiarnego. Do ulepszania metod hodowli oraz zmniejszania zapotrzebowania na grunty, jednocześnie utrzymując zdolność wyżywienia rosnącej liczby ludności, kluczowa będzie zrównoważona intensyfikacja wraz innymi systemami produkcji żywności. Jednym z głównych sposobów na ulepszanie rolnictwa jest zapewnianie, że poprawa bioasekuracji będzie dotrzymywać kroku programom intensyfikacji, które są prowadzone na całym świecie.

– zapewnia ekspert, jednocześnie zaznaczając, że kluczową rolę spełnia tutaj szczepienie zwierząt.

Przypomina jednocześnie, że pojawiły się one dzięki temu, że zaobserwowano u ludzi mieszkających na wsi mniejszą podatność na ospę prawdziwą i powiązano to z przebywaniem z krowami. Jak się później okazało, wszystko dzięki wirusowi krowianki, który chronił ludzi. 

Produkcja żywności - co jeszcze możemy zrobić dla jej bezpieczeństwa?

Na koniec ekspert wyjaśnia, że daleki jest przez swoje wcześniejsze wnioski od myślenia, że człowiekowi nie zagrażają jakiekolwiek epidemie, a produkcja żywności będzie już zawsze, w sposób niezachwiany, bezpieczna. Doskonale zdaje on sobie bowiem sprawę z tego, że bezpieczeństwo produkcji jest procesem, który ciągle musi być ulepszany i dostosowywany do panujących warunków: