Lucerna siewna to wieloletnia roślina kwitnąca z rodziny motylkowatych (Fabaceae). Wykorzystuje się ją do wypasu, jako siano i kiszonkę, a także jako nawóz zielony i roślinę okrywową. 

Roślina powierzchownie przypomina koniczynę (kuzynkę z tej samej rodziny), zwłaszcza w młodym wieku, kiedy przeważają liście trójlistkowe, składające się z okrągłych blaszek liściowych. W późniejszym okresie dojrzałości blaszki liściowe są wydłużone. Lucerna ma grona małych, purpurowych kwiatów, po których następują owoce spiralnie ułożone w 2-3 skręty, zawierające 10-20 nasion. 

Lucerna siewna – charakterystyka

Lucerna siewna to wieloletnia roślina strączkowa pastewna, która zwykle żyje 4-8 lat, ale w zależności od odmiany i klimatu może żyć ponad 20 lat. Roślina osiąga wysokość do 1 metra i ma głęboki system korzeniowy, czasami sięgający do głębokości ponad 15 m, aby dotrzeć do wód gruntowych. Zazwyczaj system korzeniowy sięga do głębokości 2-3 m, w zależności od ograniczeń podłoża. Dzięki głębokiemu systemowi korzeniowemu lucerna zwiększa żyzność gleby pod względem azotu i chroni ją przed erozją. Głębokość systemu korzeniowego i wieloletniość koron, które magazynują węglowodany jako zapas energii, sprawiają, że lucerna jest bardzo odporna, zwłaszcza na susze.

Lucerna jest rośliną drobnonasienną i ma powoli rosnącą siewkę, ale po kilku miesiącach jej wzrostu na szczycie systemu korzeniowego tworzy się twarda "korona". Korona ta zawiera pąki pędowe, które umożliwiają lucernie wielokrotne odrastanie po zbiorach.

Roślina ta wykazuje autotoksyczność, co oznacza, że trudno jest wyhodować nasiona lucerny na istniejących stanowiskach lucerny. Dlatego przed ponownym obsianiem pól lucerną zaleca się stosowanie płodozmianu z innymi gatunkami (np. kukurydzą lub pszenicą).

Zbiór 

Gdy lucerna siewna ma być wykorzystana jako siano, zwykle jest cięta i belowana. W niektórych rejonach nadal stosuje się luźne sianokiszonki, ale bele są łatwiejsze w transporcie, przechowywaniu i podawaniu paszy. Najlepiej jest, gdy pierwsze cięcie wykonuje się w fazie pąków, a kolejne w momencie, gdy pole zaczyna kwitnąć lub w jednej dziesiątej kwitnienia.

W przypadku stosowania maszyn rolniczych, zamiast zbioru ręcznego, lucernę ścina się zgrabiarka i układa w rzędach. Na obszarach, gdzie lucerna nie wysycha od razu, do cięcia siana używa się maszyny zwanej kosiarką-kondycjonerem. Kosiarko-kondycjoner posiada zestaw walców lub bijaków, które zagniatają i łamią łodygi podczas przechodzenia przez kosiarkę, dzięki czemu lucerna szybciej schnie. Po wysuszeniu lucerny traktor ciągnący prasę zbiera siano w bele.

Czytaj też: Koniczyna łąkowa – co warto wiedzieć o jej poza rolniczych zastosowaniach

wikipedia/fot. wikimedia fir0002, SriMesh