W ostatnich latach ceny wody stale rosły w Niemczech. Wzrost był najwyraźniej szczególnie silny w 2021 r. Nie ma jeszcze oficjalnych danych na ten temat.

W porównaniu z innymi krajami europejskimi ceny wody w Niemczech są stosunkowo wysokie, według portalu porównawczego Verivox. Średnia cena w tym kraju wynosiła około 1,75 euro za metr sześcienny (cbm). Przynajmniej tak mówi najnowszy oficjalny zbiór danych przez Federalny Urząd Statystyczny (Destatis).

Coraz wyższe rachunki za wodę

Ceny wody rosną z roku na rok. Dla rolników i konsumentów. Zwłaszcza w 2021 roku. Ale prawie nic nie da się zrobić. Regionalne różnice cen są ogromne.

Występują również bardzo duże regionalne różnice cen. Według oficjalnych danych przedział cenowy opłat zależnych od użytkowania (opłata podstawowa + zużycie) waha się od 1,35 euro w Dolnej Saksonii do 2,20 euro w Badenii-Wirtembergii. Byłaby to więc różnica 63% i oznaczałaby znaczne dodatkowe koszty, zwłaszcza dla hodowców bydła mlecznego i innych hodowców zwierząt gospodarskich o wysokim zużyciu wody. Oczywiście również dla wszystkich „normalnych konsumentów”.

Jednocześnie „opłaty za wodę” (ceny wody bez opłaty podstawowej), które są rozliczane tylko według zużycia, są średnio o 40 centów wyższe za m3. Gminy ustalają własne ceny wody. W tym kontekście sieć rurociągów, pochodzenie wody i jej jakość powinny być decydujące. Miejsce zamieszkania ma duży wpływ na koszty. Ostateczny poziom kosztów wody zależy od ceny podstawowej, a także od indywidualnego zużycia lub potrzeb firmy.

Ceny wody wzrosły szczególnie gwałtownie w 2021 r.

A ceny wody stale rosły w ostatnich latach. Przykład z najdroższego niemieckiego regionu wodnego, Badenii-Wirtembergii, pokazuje znaczny wzrost w ciągu ostatnich trzech lat. Zwłaszcza od 2021 r. Państwowy urząd antymonopolowy ds. energii i wody w Badenii-Wirtembergii informuje, że spośród 83 przedsiębiorstw wodociągowych, które obecnie pobierają od klientów opłaty prywatne, 50 podniosło ceny.

Średnio w całym kraju dostawcy pobierali 2,77 euro za metr sześcienny. Dla porównania, ceny w 2019 r. wynosiły średnio 2,69 euro za metr sześcienny, pisze Ministerstwo Środowiska Badenii-Wirtembergii. Jednak liczby te odbiegają w górę od liczb Destatis wspomnianych powyżej. Tam dla Badenii-Wirtembergii na 2020 r. na rachunku jest tylko 2,20 euro, a nie 2,69 euro.

Dwaj najdrożsi dostawcy wody z Badenii-Wirtembergii wysłali nawet fakturę na 3,54 euro za metr sześcienny (Külsheim) i 3,41 euro (Backnang). Najtańszy dostawca wody wciąż pobiera 1,99 euro za m3 (Bietigheim-Bissingen), a więc tyle samo, co w 2019 roku.

Ale ceny wody rosną również w „tanich krajach”, takich jak Dolna Saksonia. Westfalenblatt informuje o wzroście cen w gminie Willebadessen. Od 2022 roku trzeba będzie tam zapłacić 1,65 euro za metr sześcienny, podczas gdy było to tylko 1,47 euro. Wzrost o 12% - ale wciąż mniej niż konsumenci i rolnicy na południowym zachodzie muszą płacić.

75% ceny to koszty stałe – czy nie warto oszczędzać?

Opłaty za wodę publiczną kontrolują miejskie organy nadzorcze. Jak informuje Związek Przedsiębiorstw Komunalnych (VKU), rolnicy i obywatele mogą sprawdzić swoje zawiadomienia o składkach, opłatach i świadczeniach przez sądy administracyjne. Następnie sprawdzają, czy przy obliczaniu składek i opłat ściśle przestrzegano specyfikacji gminnego prawa podatkowego. W ramach ósmej nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu ograniczeniu konkurencji (poprawka GWB) wyjaśniono, że opłaty publiczne nie podlegają prawu antymonopolowemu (zob. § 130 GWB).

Opłaty wodne na mocy prawa prywatnego są nadzorowane przez organy antymonopolowe krajów związkowych. Dzięki tak zwanej „kontroli nadużyć” sprawdzają, czy ceny wody są rozsądne. Konsumenci mogą również sprawdzić cenę wody przez sąd cywilny. Niektóre firmy tworzą specjalne rady doradcze jako dodatkową samokontrolę. Niezależnie od rodzaju spółki, struktura wynagrodzeń spółek komunalnych podlega kontroli lokalnych polityków.

Interesujące jest również to, że średnio tylko 25 procent kosztów dostaw zależy od rzeczywistego zużycia wody pitnej przez konsumenta, podczas gdy zapewnienie infrastruktury prowadzi do udziału kosztów stałych na poziomie około 75 procent, według VKU. Verivox mówi nawet o 80%. Koszty te ponoszone są niezależnie od ilości zużytej wody.

VKU dochodzi do ciekawego wniosku: „Tylko 25 procent kosztów dostaw zależy od rzeczywistego zużycia wody pitnej. Zmniejszenie zużycia ma niewielki wpływ na ogólne koszty, ponieważ instalacje i sieci do przetwarzania i dystrybucji są nadal potrzebne, niezależnie od zużytej ilości. Jeśli zużycie wody spadnie, w przyszłości koszty będą musiały być rozłożone na coraz mniejszą ilość wody. W rezultacie wzrastają koszty na metr sześcienny”.

Czytaj również: Epidemia COVID–19 powoduje spadki ceny ropy na świecie

Agraheute/fot.pixabay