Psy są ogromnie społecznymi zwierzętami. Przeciętnie, w warunkach optymalnych, potrzebują towarzystwa tak samo, jak ludzie. Oczywiście, jest od tego założenia wiele wyjątków, natomiast wszystkie zwierzęta obligują opiekuna do respektowania oraz spełniania ich potrzeb. W niniejszym artykule, spróbuję przedstawić podstawowe za i przeciw, wynikające z podejmowania decyzji o wzięciu pod swój dach kolejnego psa.

Każdy pies to ogromna odpowiedzialność, ciążąca na właścicielu. Każdy z nich jest autonomiczną jednostką, która czuje, myśli oraz chce być bezpieczna, mając poczucie kontroli nad sytuacją. Bez wyjątku. Dlatego też, postanowienie o kolejnym czworonogu musi być przemyślane pod każdym względem tak, aby niczyje życie nie zamieniło się w pasmo udręk, stresu i frustracji. Przede wszystkim, należy zadać sobie pytanie, czy pies rezydent chciałby mieć towarzystwo innego psa – w jakim wieku, jakiej płci, z jakim temperamentem? - w swoim domu. Czasem zdarzają się przypadki, kiedy to pupil jest bardzo towarzyski na spacerach, natomiast w domu nie toleruje innych pobratymców i trzeba być tego świadomym. Kolejna sprawa – czy pies, który wpadł nam w oko i planujemy jego adopcję/kupno, również nadaje się do mieszkania z innymi czworonogami. Czy mamy czas oraz przestrzeń, aby zaopiekować się kolejnym zwierzęciem? Czy dysponujemy budżetem, który udźwignie wydatki na następnego psa? Dwa psy to podwójne zaangażowanie z naszej strony, trzy – potrójne, cztery – poczwórne itp. itd.. Czasem zdarzy się sytuacja, że nie będziemy mogli zabrać ze sobą np. do weterynarza, na wakacje, spacer wszystkich czworonogów jednocześnie, lub nawet odwrotnie – zbytnie nadprzywiązanie do członków rodziny sprawi, że wyjście z którymś w pojedynkę będzie nie lada wyzwaniem emocjonalnym. Dobranie odpowiednich psów do siebie, to duże wyzwanie i warto zasięgnąć porady fachowca, specjalizującego się w zachowaniach społecznych oraz interakcjach między psami.

Zawsze lepiej zapobiegać, niż leczyć – wiele rzeczy można zaplanować z głową, aby potem nie musieć „odkręcać” swoich błędów. Jednakowoż trzeba być również przygotowanym na sytuacje niespodziewane, które często mogą zaważyć na dalszym życiu i relacjach psa z jego środowiskiem społecznym. Jako uniwersalną zasadę, potraktować można, że pierwsze spotkanie obcych sobie psów odbywa się na neutralnym terenie, gdzie nie ma jeszcze żadnych doświadczeń z nim związanych. Spokojny spacer równoległy na smyczach/linkach z dużą ilością eksploracji terenu to dobra praktyka na pierwsze zapoznanie się. Po wspólnym, spokojnym spacerze, warto zabrać do domu jakiś przedmiot, pachnący psem (np. ręcznik/kocyk), którego mamy w planach wziąć, aby jego zapach zagościł również w docelowym miejscu. Nie można robić swojemu rezydentowi „niespodzianek” w postaci przybycia nowego członka rodziny bez zapowiedzi i postawienia go już przed faktem dokonanym, ponieważ można wtedy zniszczyć dobrą relację z czworonogiem, którą udało się już wcześniej nawiązać. Każda zmiana w domu jest potencjalnym stresorem, co może wywołać pojawienie się i/lub nasilenie tak zwanych zachowań niepożądanych. Dużo również zależy od ilości miejsca, jaką psy mogą poświęcić na swoją przestrzeń osobistą, a jaką dzielą między sobą. Każdy, nawet najbardziej otwarty na kontakty osobnik, potrzebuje czasu wytchnienia na odpoczynek od otaczających go bodźców. Sprawdzić się może zarządzanie przestrzenią (przynajmniej na początku) poprzez zamontowanie specjalnych bramek w drzwiach. W zaciszu domowym powinny dziać się spokojne rzeczy, aby psy nie kojarzyły tego miejsca z wysokimi emocjami, ponieważ napięcia na małej przestrzeni, bardzo szybko eskalują i urastają niekiedy do poważnego problemu w relacjach między domownikami.

Podsumowując, życie z więcej, niż jednym psem to nie lada wyzwanie oraz w pewnym sensie sztuka. Zaspakajanie oraz dbanie o potrzeby każdego z nich z osobna wymaga od opiekuna dużej ilości czasu, cierpliwości, poświęcenia oraz wiedzy. Pracowanie nad relacją między sobą, a nimi oraz pomiędzy czworonogami, pracowanie nad umiejętnościami typowo życiowymi, jak przebywanie w domu podczas nieobecności człowieka, chodzenie na smyczy, przywołanie itd. – może się okazać, że nad tym wszystkim (i/lub wieloma innymi rzeczami) trzeba będzie skupić się z każdym pupilem osobno. Również istnieje prawdopodobieństwo, że rezydent przejmie niewłaściwe zachowania nowego członka rodziny i vice versa. Bardzo często zdarza się, że psy, wykazujące już jakiś problem, powodują zwielokrotnienie go u drugiego czworonoga (psy są mistrzami naśladowania). Relacje społeczne są bardzo dynamicznym systemem, którego nie da się opisać, formułując jeden model. Pod uwagę trzeba brać wszystkie zmienne, pojawiające się w interakcjach – psy, ludzie, miejsce, emocje, doświadczenia osobników – i wyciągać wnioski na temat swojego dalszego postępowania.

Agata Seruga