PRRS to choroba wirusowa charakteryzującą się upośledzeniem lub niepowodzeniem rozrodu u zwierząt hodowlanych oraz chorobami układu oddechowego u świń.

Wirus zespołu rozrodczo-oddechowego świń występuje we wszystkich grupach wiekowych. Upośledzenie lub niepowodzenie rozrodu, bardziej widoczne u loch lub loszek, dotyczy również niektórych knurów. Zespół oddechowy występuje częściej u młodych rosnących świń, ale występuje również u tuczników i stada hodowlanego.

PRRS jest powszechny

Chociaż początkowo raportowano tylko w kilku krajach pod koniec lat 80., PRRS występuje obecnie na całym świecie w większości głównych krajów chowu świń. Wirus jest powszechny w Stanach Zjednoczonych i występuje zarówno w formie epidemicznej, jak i endemicznej. Do końca 1992 roku choroba została zgłoszona w Kanadzie, Wielkiej Brytanii i kilku krajach europejskich. Dwa różne szczepy wirusa, jeden w Europie i jeden w Stanach Zjednoczonych, zostały scharakteryzowane jako genetycznie różne, ale klinicznie podobne pod wieloma względami.

Choroba została po raz pierwszy opisana jako zespół i początkowo pomylona z kilkoma innymi chorobami. Nazywano ją tajemniczą chorobą świń (SMD) lub zespołem niepłodności i układu oddechowego świń (SIRS), zanim zespół rozrodczo-oddechowy świń (PRRS) stał się powszechnie przyjętą nazwą.

W ciągu ostatnich 20 lat przeprowadzono wiele badań nad wirusem. Chociaż obecnie wiele wiadomo na temat wirusa, szczegóły dotyczące kontroli choroby we wszystkich rodzajach hodowli świń są dalekie od ukończenia. PRRS jest najważniejszą ekonomicznie chorobą dotykającą obecnie producentów. Konsolidacja przemysłu trzody chlewnej w ciągu ostatnich 15 lat doprowadziła do tego, że całe systemy produkcyjne są projektowane wokół strategii kontrolowania lub eliminowania tej choroby.

Ważną cechą wirusa jest jego zdolność do przetrwania u świń (ponad 200 dni). Jednak obserwacje terenowe sugerują, że większość zarażonych świń w końcu staje się odporna, a następnie przestaje wydalać wirusa do 60 dni po zakażeniu. Towarzyszy temu stały spadek miana przeciwciał w okresie od czterech do ośmiu miesięcy po zakażeniu. Wirus jest wysoce zakaźny, ale niezbyt zaraźliwy. Występuje w wydzielinie z nosa, moczu, nasieniu, wydzielinie sutka i kale.

Wraz z pojawieniem się sztucznej inseminacji nasienie stało się głównym źródłem wprowadzenia wirusa. Wirus łatwo się rozprzestrzenia przez bezpośredni kontakt. Transmisja wirusa między grupami świń jest jednak słabo poznana. Trwa debata na temat roli zarówno pionowych, jak i/lub bocznych źródeł infekcji w nowych epidemiach.

Zwalczanie PRRS

PRRS jest prawdopodobnie jedną z najważniejszych chorób świń ostatniego półwiecza. Testy serologiczne wykazały, że istnieje wiele zarażonych stad, w których objawy nie są widoczne. Jeżeli objawy są widoczne, różnią się i zależą od zjadliwości wirusa, tego czy jest to infekcja początkowa czy trwająca (endemiczna z odpornością stada), dotkniętej grupy wiekowej, tego czy inna choroba czynniki wywołujące obecne w populacji oraz jaka jest wielkość stada i praktyki zarządzania.

Objawy kliniczne mogą obejmować utratę wagi, brak apetytu, gorączkę, letarg, depresję i być może niewydolność oddechową lub wymioty. W niektórych epidemiach zgłaszano łagodną sinicę uszu, brzucha i sromu. Problemy z reprodukcją, często najbardziej oczywisty objaw, obejmują zmniejszenie liczby matek. Zwykle występuje wzrost przedwczesnych porodów, późnych poronień, martwo urodzonych lub słabych prosiąt oraz zmumifikowanych płodów. Karmiące świnie mogą mieć duszności. Okres występowania objawów rozrodczych różni się w zależności od wielkości stada, ale zwykle trwa od dwóch do trzech miesięcy.

Głównymi objawami klinicznymi wśród młodych świń są gorączka, depresja, letarg, zahamowanie wzrostu z powodu choroby ogólnoustrojowej i zapalenie płuc. Szczytowy wiek choroby układu oddechowego to cztery do dziesięciu tygodni. Śmiertelność po odsadzeniu często jest znacznie zwiększona, zwłaszcza w przypadku bardziej zjadliwych szczepów i występowania wszechobecnych infekcji współistniejących i wtórnych.

Nie ma specyficznego leczenia choroby. Antybiotyki o szerokim spektrum działania mogą być przydatne w zwalczaniu wtórnych infekcji. Inne pomocne techniki obejmują wczesne odsadzenie i izolację prosiąt, różne protokoły szczepień PRRS, regularne monitorowanie serologiczne, testy oraz usuwanie uporczywych nosicieli w stadach z zakażeniem <10% oraz poprawę bezpieczeństwa biologicznego.

Czytaj też: Niemieckie ceny wieprzowiny gwałtownie w dół. Rynek przeżywa regres

3trzy3.pl/fot.pixabay