Pszczoła kraińska, czyli rasa dostosowująca się do trudnych warunków

Pszczoła kraińska, czyli Apis mellifica carnica Pollm, jest pszczołą klimatu kontynentalnego, została ukształtowana w trudnych warunkach klimatycznych.

Dzięki życiu w trudnym klimacie ma wiele zalet, m.in. dużą zdolność przystosowawczą, która jest pożądana w nowoczesnej hodowli pszczół. Pszczoły tej rasy są umiarkowanej wielkości, szczuplejsze od rasy Apis mellifica o długim zawieszeniu odnóży. Młode robotnice mają szary kolor, od owłosienia, które skutecznie przykrywa skórę.

Wygląd i cechy pszczoły kraińskiej

Włos tej pszczoły jest bardzo gęsty, choć krótki (rąbek filcowy szeroki). Z czasem blakną, a ciemny kolor staje się wtedy widoczny. Pszczoła kraińska kolory chityny nie jest zbyt ciemny, a kolor sierści waha się od szarego do jasnobrązowego. W wielu rodzinach pszczoły kraińskiej, zwłaszcza jej form południowych znajdują się robotnice o rozjaśnieniach barwy na tergitach odwłokowych.

Jak podaje serwis kpodr.pl „Rozwój rodzin jest bardzo intensywny od wczesnej wiosny, u niektórych populacji nawet gwałtowny. Szybko dochodzą one do dużej siły, która na ogół już w pełni lata spada, a aktywność pszczół maleje. Rodziny zimują słabo, na małych zapasach pokarmu, ale z zimy wychodzą dobrze, także w ostrym klimacie północnym. Jednakże w klimacie morskim, kiedy zimą następują często przejściowe ocieplenia, matki mogą rozpocząć zbyt wcześnie czerwienie na większą skalę. Na okresowe przerwy w pożytku matki reagują natychmiastowym obniżeniem czerwienia, a po wziątku letnim szybko je ograniczają lub zaprzestają w ogóle czerwić. Uważa się, ze jest to odpowiednia pszczoła na wczesne pożytki.”

Pszczoła kraińska i miód, który produkuje

„Późniejsze wziątki może wykorzystywać także dobrze, ale trzeba o to zadbać przez podtrzymanie czerwienia, a po wziątku letnim szybko je ograniczają lub zaprzestają w ogóle czerwić. Uważa się, że jest to odpowiednia pszczoła na wczesne pożytki. Późniejsze wziątki może wykorzystywać także dobrze, ale trzeba o to zadbać przez podtrzymanie czerwienia matek (podkarmianie w okresie bezpożytkowym). Te zasady rozwoju rodziny dotyczą przede wszystkim krainki alpejskiej, jaka głównie do nas trafia. Panuje powszechna opinia, że pszczołę kraińską cechuje duża skłonność do rojenia się, ale wśród tej rasy istnieją populacje nie obarczone zbytnio tą właściwością. Poza tym osiągnięto tu wiele poprzez selekcję ma nierojliwość. Niemniej nasi pszczelarze są narażeni na częstsze rojenie się pszczół kraińskich niż środkowoeuropejskich” – dodaje portal.

Może to być spowodowane zbyt małą powierzchnią plam w ulu. Jest to związane z niestabilnym wiosennym rozwojem kolonii pszczół kraińskich i zależy od tego, jak się z nimi obchodzi. Szybko wpadają w stadny nastrój, ale łatwo się z nich wydostają. Pszczoły tej rasy mają skłonność do bezpośredniego rozwoju i pszczelarz może tu wiele zyskać. Pszczoły mięsożerne kurczowo trzymają się plastrów i zachowują się spokojnie podczas inspekcji gniazda. Są łagodne i nie przejawiają agresywności. Nadają się przeto dobrze na tereny gęsto zaludnione, gdzie trzeba zachować ostrożność przed narażeniem ludzi na żądlenie. Są bardzo pracowite i przejawiają dużą aktywność lotną. Przodują w wyszukiwaniu nektaru i jako zbieraczki są lepsze od Apis mellifica, zwłaszcza przy większych odległościach od ula.

Pszczoła kraińska odkłada miód w pobliżu macierzystego ula, ale nie zmniejsza zaczerwienienia. Gospodarują pokarmem oszczędnie. Są odporne na nosemozę, a przede wszystkim na jej skutki, gdyż rodziny szybko się regenerują. Choroby czerwia na obszarze naturalnego zasięgu są prawie nieznane.

Czytaj również: Zima w ulu – pszczoły nie zapadają w sen zimowy, żyją normalnie

Kpodr.pl /fot.pixabay