Ustawa o odnawialnych źródłach energii definiuje biomasę, jako „ulegającą biodegradacji część produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa, w tym substancje roślinne i zwierzęce, leśnictwa i związanych działów przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, przetworzoną biomasę, w szczególności w postaci brykietu, peletu, toryfikatu i biowęgla, a także ulegającą biodegradacji część odpadów przemysłowych lub komunalnych pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, w tym odpadów z instalacji do przetwarzania odpadów oraz odpadów z uzdatniania wody i oczyszczania ścieków, w szczególności osadów ściekowych, zgodnie z przepisami o odpadach w zakresie kwalifikowania części energii odzyskanej z termicznego przekształcania odpadów” – czytamy w opracowaniu CDR.

Biomasa – najszerzej dostępna w polskim sektorze OZE

Obecnie biomasa jest najszerzej dostępna dla polskiego sektora OZE, ze względu na znaczący udział gruntów rolnych i leśnych w strukturze użytkowania gruntów, łatwość dostosowania urządzeń, dotychczas wykorzystujących paliwa konwencjonalne oraz znajomość technologii, które pozwalają na konwersję biomasy do różnych postaci energii użytkowej – dowiadujemy się z broszury CDR.

Energetyczne wykorzystanie biomasy w małej skali oznacza zastąpienie węgla kamiennego drewnem, peletami, brykietem, które mogą być użyte w kotłach, które dotychczas zasilane były węglem. Takie działanie nie do końca jest racjonalne, gdyż kotły węglowe najczęściej nie posiadają komory dopalania gazów, która jest wskazana przy spalaniu biomasy. Jest to istotne, gdyż biomasa spala się dwuetapowo: w pierwszym etapie następuje jej rozkład do postaci gzowej i częściowe spalenie, zaś dopiero w drugim – dopalanie gazów. Brak komory, w której następuje dopalanie gazów wiąże się ze stratą części palnych produktów rozkładu, a więc niepełnym wykorzystaniu energii chemicznej paliwa, z drugiej zaś strony stanowi źródło emisji gazów, wśród których znajdują się poważne zanieczyszczenia powietrza, jak np. WWA (wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne) – podkreśla CDR.

Biomasa jako surowiec do produkcji biopaliw ciekłych

Biomasa to także surowiec do produkcji biopaliw ciekłych: bioetanolu, wytwarzanego w procesie fermentacji etanolowej z surowców o wysokiej zawartości cukrów (ziarno zbóż, bulwy ziemniaka, korzenie buraka, melasa z cukrowni) i estrów metylowych kwasów tłuszczowych (tzw. biodiesla), produkowanych z tłuszczów roślinnych – w Polsce głównie z oleju rzepakowego – komentuje CDR.

Dążenie do zmniejszenia konfliktu o grunty, jaki pojawia się pomiędzy produkcją żywności a agroenergetyką, skłania do odchodzenia od paliw produkowanych z celowych surowców rolniczych, na rzecz produkcji paliw II generacji: biodiesla z tłuszczów posmażalniczych, a bioetanolu z odpadów i surowców lignocelulozowych – czytamy w opracowaniu CDR.

Biomasa charakteryzuje się bardzo dużym zróżnicowaniem: pochodzenia (roślinne i zwierzęce, celowe i odpadowe itp.), stanu skupienia (substancje stałe i ciekłe), produktów przejściowych (biopaliwa ciekłe – biodiesel, bioetanol, gazowe – biogaz, gaz drzewny, stałe – pelet, brykiet, zrębki itp.), a także możliwości zastosowania do wytwarzania ciepła i prądu. Tak duża różnorodność to z jednej strony zaleta, dająca możliwości wszechstronnego zastosowania, z drugiej zaś problemy, wynikające z konieczności stosowania różnych technologii, urządzeń, systemów transportu, magazynowania – komentuje CDR.

Czytaj także: Kenijskie awokado – rozpoczęły się zbiory i eksport na cały świat

Cdr.gov.pl/fot.pixabay