Kanianka to rodzaj rośliny obejmujący ponad 201 gatunków żółtych, pomarańczowych lub czerwonych (rzadko zielonych) roślin pasożytniczych.

Występuje w umiarkowanych i tropikalnych regionach świata, z największą różnorodnością gatunków w regionach subtropikalnych i tropikalnych. W chłodnym klimacie umiarkowanym staje się rzadki, a w północnej Europie występują tylko cztery gatunki.

Jak wygląda kanianka?

Roślinę można rozpoznać po cienkich łodygach, które wydają się bezlistne, a liście są zredukowane do drobnych łusek. Od połowy lata do wczesnej jesieni kanianka może wytwarzać małe owoce, które mają ten sam kolor co łodygi i są mniej więcej wielkości zwykłego groszku. Ma bardzo niski poziom chlorofilu; niektóre gatunki mogą w niewielkim stopniu fotosyntetyzować, podczas gdy inne są całkowicie zależne od roślin żywicielskich w zakresie odżywiania.

Kwiaty mają różne kolory: od białego, przez różowy, żółty do kremowego. Niektóre kwitną wczesnym latem, inne później, w zależności od gatunku. Nasiona są drobne i wytwarzane w dużych ilościach. Mają twardą powłokę i zazwyczaj mogą przetrwać w glebie przez 5-10 lat, a czasem dłużej.

Kanianka to pasożyt

Kanianka pasożytuje na bardzo wielu różnych roślinach, w tym na wielu gatunkach roślin rolniczych i ogrodniczych, takich jak lucerna, lespedeza, len, koniczyna, ziemniaki, chryzantema, dalia, bluszcz i petunie. Jest ektopasożytem i zalicza się go do roślin holopasożytniczych, czyli takich, które nie są fotosyntetyzujące i są całkowicie zależne od żywiciela.

Roślina, osłabiając roślinę żywicielską, zmniejsza jej odporność na choroby wirusowe. Może również przenosić choroby roślin z jednego żywiciela na drugiego, jeśli jest przyczepiony do więcej niż jednej rośliny. Ma to znaczenie ekonomiczne w systemach rolniczych, gdzie roczny spadek plonów o 10% może być katastrofalny w skutkach. Kładzie się nacisk na zwalczanie pnączy kanianki w celu opanowania chorób roślin na polu.

W wielu krajach obowiązują przepisy zabraniające importu nasion rośliny i wymagające, aby nasiona roślin uprawnych były wolne od zanieczyszczeń nasionami kanianki. Przed sadzeniem należy sprawdzić, czy wszystkie ubrania nie zawierają nasion, jeśli przenosi się je z obszaru porażonego do uprawy niezakażonej. W przypadku zaatakowania zaatakowanego obszaru konieczne jest podjęcie szybkich działań. Zaleca się sadzenie roślin niebędących żywicielami przez kilka lat po porażeniu, natychmiastowe wyrywanie roślin żywicielskich, zwłaszcza zanim kanianka wytworzy nasiona, oraz stosowanie wiosną herbicydów przedwschodowych, takich jak Dacthal.

Czytaj też: Choroby roślin zbożowych, a rdza zbóż – jak walczyć z nią przy pomocy metod agrotechnicznych?

wikipedia/fot. wikimedia,Kenraiz Krzysztof Ziarnek,Jerzy Opioła