Koniczyna czerwona, zwana także koniczyną łąkową, to pospolita często występująca w Polsce bylina. Poza naszym krajem spotkać można ją w środkowej części kontynentu azjatyckiego, ale także w północnej części Afryki oraz innych krajach Europy, Australii czy Ameryce Północnej i Południowej. Ma wiele zastosowań – w tym w sektorze rolnym. Warto mieć na jej temat podstawową wiedzę.

Jak wygląda koniczyna czerwona?

Jest to trzylistkowa roślina, której liście przybierają jajowaty lub eliptyczny kształt. U ich nasady występują owłosione i zakończone szydłowato przylistki, które często zrośnięte są z ogonkiem. Koniczyna czerwona może dorastać do długości łodygi rzędu nawet 0,5 metra, a palowy korzeń może znajdować się na głębokości nawet 1,5 metra. Koniczyna łąkowa posiada niewielki owoc z jednym tylko nasionem. Na jednej łodydze występują zazwyczaj dwa kwiaty o jasnopurpurowej barwie, które przybierają kolisty kształt.

Gdzie rośnie koniczyna czerwona?

Koniczyna czerwona to roślina, którą spotkać możemy najczęściej na kośnych łąkach, polach, na obszarach trawiastych, ale także przydrożach i rzadkich jasnych lasach. Jest to miododajna bylina, którą zapylają tylko owady posiadające długi aparat gębowy – głównie trzmiele. Co ciekawe, koniczyna jest tak nęcąca dla zapylaczy, że kiedy te nie mogą dostać się do nektaru, tworzą z boku specjalny otwór. Udaje się wówczas pozyskać nektar, ale niestety nie dochodzi do zapylenia.

Koniczyna czerwona kwitnie od maja do września, choć w tej kwestii notowane są niewielki odstępstwa uzależnione od warunków atmosferycznych. Nasiona koniczyny łąkowej są roznoszone przez wiatr.

Czytaj także: Lewkonia przeżywa renesans – porady dotyczące uprawy

Koniczyna czerwona – zastosowanie

Co ciekawe koniczyna czerwona jest zupełnie jadalna. Nawet jej korzenie, po ugotowaniu, nadają się do spożycia przez człowieka. Zawiera ona sporo białka i soli mineralnych, przez co zakorzeniła się w uprawie w naszym kraju już w średniowieczu. Już niedługo później odkryto lecznicze właściwości koniczyny czerwonej. Po odpowiednim spreparowaniu służyła ona jako środek wykrztuśny i moczopędny.

Dziś roślina ta uprawiana jest szeroko na potrzeby przemysłu paszowego. Kiszonka z koniczyny czerwonej jest paszą przeznaczoną dla bydła mlecznego (krów), młodego bydła rzeźnego (bukatów), owiec matek i tuczonych jagniąt. Jest wpisana do rejestru roślin rolniczych Unii Europejskiej.

fot. wikimedia