Zielononóżka kuropatwiana to polska rasa kur ogólnoużytkowych wyhodowana na przełomie XIX i XX wieku. Jest ona podobna do dzikiego przodka kury domowej.

Ptaki te charakteryzowały się tym, że potrafiły w oddali od kurnika bardzo dobrze korzystać z naturalnych żerowisk, nie potrzebowały ze strony hodowcy szczególnej troski, kury bardzo chętnie wysiadywały jaja i następnie wodziły swoje pisklęta. Kurczęta zaś szybko przyrastały i dobrze opierzały się. Wśród tych kur hodowcom szczególnie spodobały się nioski o zielonych skokach stanowiące swego rodzaju osobliwość.

Zielononóżka kuropatwiana – pochodzenie rasy

W 1899 dr Bronisław Obfidowicz jako pierwszy wyszukał i opisał rasę dawnych kur polskich pod nazwą zielononóżka kuropatwiana (tzw. „polska zielononóżka”) w czasopiśmie „Hodowca Drobiu” w 1899 roku (w większości współczesnych publikacji podano datę 1879), wspomagając tym samym starania C. K. Towarzystwa Rolniczego z Krakowa ukierunkowane na odnalezienie jednolitego typu kury krajowej.

W 1923 roku ustalono w Polsce wzorzec tej rasy. Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku stanowiła 30% stanu pogłowia kur. Obecnie rasa ta występuje w stadach zachowawczych i hodowlach amatorskich.

Uważa się, że jest to stara rasa, bardziej podobna do dzikiego przodka kury domowej – kura bankiwa niż większości współczesnych odmian kur.

Warto przypomnieć inne rodzaje i charakterystykę polskich ras kur. 

Cechy charakterystyczne rasy i hodowla

Z wyglądu zielononóżka kuropatwiana przypomina kurę czeską. Jest jednak od niej nieco cięższa i składa więcej jaj. Pisklęta tych dwóch ras różnią się barwą puchu.

Koguty ważą 2,2–2,7 kg, zaś kury 1,8–2,3 kg.

Ubarwienie kogutów zasadniczo różni się od skromnego ubarwienia kur. Kogut ma duży, pojedynczy grzebień, policzki i zausznice są czerwone, oczy o pomarańczowej tęczówce. Pióra na piersi, brzuchu, udach oraz pokrywy skrzydeł są czarne. Sterówki oraz sierpówki ogona są metalicznie czarne z zielonkawym połyskiem. Grzywa i siodło pomarańczowe. Skok nagi, zielony, u starszych osobników szarozielony. Występuje także forma albinotyczna.

Zielononóżka kuropatwiana nie nadaje się do chowu wielkostadnego. W stadach większych niż 50 sztuk przejawia zdolności do kanibalizmu i pterofagii. Nadaje się do chowu w małych stadach gospodarskich (do własnego użytku).

Dojrzałość płciową kury osiągają w wieku sześciu miesięcy. Nieśność to 140–180 jaj rocznie.

Zielononóżka kuropatwiana znosi zdrowsze jajka

Zielononóżka kuropatwiana znosi jajka, które mają w przybliżeniu o 30% mniejszą zawartość cholesterolu niż jaja innych ras kur, zawierają mniej złego cholesterolu LDL o ok. 14% oraz ok. 10-12% więcej dobrego cholesterolu HDL. W porównaniu z jajkami innych kur niosek zawierają mniej alergenów ze względu na niższą zwartość białka o ok. 11% a większą żółtka o ok. 6%, a procentowy stosunek wagi żółtka do wagi białka w jajka kury zielononóżki wynosi ok. 50%, natomiast rasy Lohmann Brown 39%. 

Stosunek kwasów tłuszczowych omega 3 do kwasów omega 6, jest zdecydowanie lepszy niż w żółtkach komercyjnych jaj i oscyluje na poziomie 1:9 (w komercyjne jajach jest dwukrotnie więcej kwasów omega 6). Dodatkowo zawartość kwasu ALA jest 2-3-krotnie wyższa a kwasu DHA jest ok. dwukrotnie więcej niż np.: w jajach kur rasy Lohmann Brown. Kolor skorupki jest biały lub białokremowy.

Czytaj też: Rasy kur – jakie wybrać do przydomowego chowu?

wikipedia.org/fot.Flickr