Bażant srebrzysty pochodzi z południowo-wschodniej Azji, występował w Chinach, Wietnamie, Birmie i Tajlandii. Jest to odmiana odporna na mróz.

Ten rodzaj bażanta zalicza się do sporej grupy tzw. kiśćców. Jednakże, w tej grupie można znaleźć ponad 15 różnych podgatunków. Te bażanty bardzo dobrze przystosowały się do hodowli i ogrodów zoologicznych hodujących ptaki ozdobne. Niestety trudno jest ocenić ich pochodzenie, gdyż na przestrzeni lat wyhodowano wiele różnych podgatunków, a okazy czystorasowe są niezwykle rzadkie z powodu dużego krzyżowania w Polsce.

Charakterystyka bażanta srebrzystego

Samiec bażanta srebrzystego ma bardzo charakterystyczny kolor piór. Grzbiet, kark i ogon są kolorowe, a skrzydła białe. Skrzydła i pióra ogona mają czarny wzór na końcach płetw. Spód ciała i górną część ud pokryte są czarnymi włosami z metalicznym połyskiem odbijającymi niebieskie światło. Na głowie długa czarna kępka.

Bażant srebrzysty posiada bardzo wydatne przydatki głowowe, która objawia się poprzez czerwoną maskę i zausznice. Na całej powierzchni wyrostków znajdują się krótkie wyrostki przypominające wyrostki czerwone. Oczy są zwykle pomarańczowe. Dziób jest biały lub w kolorze kości słoniowej. Części głowy są nieco jaśniejsze niż przydatki, ale są również czerwone. Mocne nogi, długie pazury. Samce bażantów w sezonie lęgowym, aby odróżnić się od konkurencji, powinny zmieniać wielkość przydatków i kolor. Przydatki puchną, a nawet stają się czerwone jak krew.

Bażant srebrzysty i jego hodowla

Bażant srebrzysty jest bardzo wdzięcznym zwierzęciem w hodowli. Słyszymy jednak o ich agresywnych osobowościach wobec opiekunów i innych zwierząt trzymanych na podwórku. Ptaki mogą być trzymane w odpowiednio wyposażonej klatce lub w klatce zamkniętej po usunięciu pierwszych płetw. Bardzo dobrze przystosowały się do naszych warunków klimatycznych, są odporne na mróz i choroby. Efektem dobrej aklimatyzacji w naszym klimacie jest wiele stad lęgowych.

Ptaki, które chowane są w wolierze, albo na wybiegu muszą mieć schronienie pod dachem na noc. Najlepiej starą budę lub specjalny boks. Najlepiej by posiadały trawiaste podłoże, z licznymi pagórkami, pniami drzew i skałami. Zazwyczaj przypisujemy samice samcowi. Główną przyczyną braku rozrodu może być zbyt mała woliera i zbyt duża liczba samic.

Czytaj również: Kaczka mandarynka – egzotyczny gość ze wschodniej Azji

Rynek-rolny/fot.pixabay